Επίσης για να μη νοιώθω σαν τους Ινδιάνους με τις Χάνδρες θα ήθελα αν μπορεί να μου εξηγήσει και κάποια άλλα Ινδιάνικα που διάβασα στο post
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=44&t=152184
Το μόνο που μπόρεσα να καταλάβω απόλυτα ήταν οι τρεις τελευταίοι παράγραφοι.
Φωνές αμφισβήτησης Ένας από τους πρώτους που έκανε ευθέως λόγο για «το τέλος της κυριαρχίας» του δολαρίου ήταν ο γνωστός ουγγρικής καταγωγής μεγαλοεπενδυτής George Soros. Σε τοποθέτησή του ήδη από τον Ιανουάριο, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, υποστήριξε ότι η κατάρρευση της αγοράς ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ οριοθετεί την αρχή του τέλους μιας εξηκονταετούς περιόδου πιστωτικής επέκτασης βασισμένης στο δολάριο ως αποθεματικό νόμισμα. «Τώρα ο υπόλοιπος κόσμος είναι όλο και πιο απρόθυμος να συσσωρεύει δολάρια», σημείωσε.
Λίγους μήνες αργότερα, χαρακτηρίζοντας ως «σημαντικό πλεονέκτημα» για τις οικονομίες της ευρωζώνης τη χρήση του ευρώ, εξέφραζε την αμφιβολία του για το κατά πόσο το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα μπορεί να αντικαταστήσει το δολάριο ως το κορυφαίο νόμισμα του κόσμου. «Το αμερικανικό νόμισμα δέχεται ισχυρές πιέσεις και εν τέλει δεν αποκλείεται να αντικατασταθεί ως το παγκόσμιο νόμισμα συναλλαγματικών αποθεμάτων, πιθανώς από τα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα του ΔΝΤ», σχολίασε χαρακτηριστικά, για να προσθέσει ότι «μακροπρόθεσμα η ύπαρξη μιας διεθνούς λογιστικής μονάδας αντί του δολαρίου μπορεί να αποδειχθεί προς το συμφέρον μας».
Προς την ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και ο νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Columbia και επικεφαλής της ομάδας εμπειρογνωμόνων που σύνεστησε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών για τη μελέτη της διεθνούς οικονομικής κρίσης και τη διατύπωση προτάσεων για την αντιμετώπισή της. Η ομάδα του Stiglitz σε υπόμνημά της 18 σελίδων υποστήριξε τη δημιουργία ενός διεθνούς νομισματικού συστήματος, η σταθερότητα του οποίου θα βασίζεται στα SDRs ως διεθνές αποθεματικό «νόμισμα». Διαπιστώνοντας «ολοένα αυξανόμενη συναίνεση» ως προς τις δυσκολίες που προκύπτουν για το διεθνές σύστημα λόγω της κυριαρχίας ενός και μόνο εθνικού νομίσματος ως κύριου αποθεματικού μέσου, προσδιόρισε την έκταση χρήσης του δολαρίου ως πηγή αποπληθωριστικής πίεσης, αστάθειας και αδυναμίας για την παγκόσμια οικονομία. Οι αδυναμίες αυτές θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με την αντικατάσταση του δολαρίου από τα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, διαδικασία που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί εντός διαστήματος 12 μόλις μηνών, υποστήριξε ο Stiglitz, διευκρινίζοντας, όμως, ότι «ρεαλιστικά, δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί τόσο γρήγορα».
Τα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα του ΔΝΤ.
Δημιουργήθηκε το 1969 για να στηρίξει το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods και σήμερα αποτελείται από το αμερικανικό δολάριο, το ευρώ, τη βρετανική στερλίνα και το ιαπωνικό γεν.
Πριν από την εισαγωγή του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, στο «καλάθι» συμπεριλαμβάνονταν το γερμανικό μάρκο και το γαλλικό φράγκο.
Η σύνθεση του SDR και η «βαρύτητα» κάθε νομίσματος για τον προσδιορισμό της αξίας του –που υπολογίζεται καθημερινά με βάση τις διακυμάνσεις στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος– αποφασίζεται σε πενταετή βάση από το διοικητικό συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με κριτήρια τη σπουδαιότητά του εκάστοτε νομίσματος για την παγκόσμια οικονομία και το διεθνές εμπόριο.
Για την πενταετία 2006-2010 η «συμμετοχή» του αμερικανικού δολαρίου ορίστηκε, με απόφαση που ανακοινώθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 2005, σε 44% (από 45% την πενταετία 2001-2005), του ευρώ σε 34% (από 29%), του γεν σε 11% (από 15%) και της βρετανικής στερλίνας επίσης σε 11% (σταθερά από το 1991 και έπειτα).
Τα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα αποσκοπούσαν αρχικά στη δημιουργία μιας μορφής «διεθνούς χρήματος» που δεν θα εξαρτάται αποκλειστικά από το εθνικό νόμισμα μιας χώρας. Σήμερα η σημασία τους για το διεθνές σύστημα θεωρείται περιορισμένη, παραμένουν, ωστόσο, καθοριστικής σημασίας ως προς τη σχέση μεταξύ των κρατών-μελών αφενός και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αφετέρου.
Πιο συγκεκριμένα, από την κατανομή των SDRs ανά κράτος-μέλος καθορίζονται το μέγεθος των οικονομικών υποχρεώσεων της κάθε χώρας απέναντι στο Ταμείο, το μέγιστο της βοήθειας που μπορεί να αντλήσει από αυτό αν παραστεί ανάγκη αλλά και το ποσοστό των δικαιωμάτων ψήφου που διαθέτει κατά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ διαθέτουν το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ του συνόλου των μελών του ΔΝΤ, ήτοι το 17,09% των SDRs (περίπου 37,15 δισ. SDRs) που αντιστοιχεί στο 16,77% επί του συνόλου των δικαιωμάτων ψήφου. Ενδεικτικά, η Ελλάδα συμμετέχει με 823 εκατ. SDRs (0,38% επί του συνόλου) που αντιστοιχούν σε 8.480 δικαιώματα ψήφου (επίσης το 0,38% επί του συνόλου). Ο τρόπος κατανομής των SDRs μεταξύ των μελών καθορίζεται βάσει μιας προσυμφωνημένης υπολογιστικής φόρμουλας που λαμβάνει υπόψη τη σχετική οικονομική ισχύ της κάθε χώρας έναντι των υπόλοιπων κρατών-μελών.
Πριν από ακριβώς ένα χρόνο, τον Απρίλιο του 2008, και ύστερα από δύο χρόνια διαβουλεύσεων, υιοθετήθηκαν αλλαγές στον τρόπο κατανομής των SDRs, σε μια προσπάθεια του ΔΝΤ να ανταποκριθεί τόσο στις νέες οικονομικές ισορροπίες που διαμορφώνονται διεθνώς όσο και στην αυξανόμενη κριτική που δεχόταν αναφορικά με τη δίκαιη ή μη αντιπροσώπευση στις τάξεις του των αναδυόμενων –μεγάλων κυρίως– οικονομιών.
Μία από τις πρώτες αλλαγές επί των οποίων επετεύχθη συμφωνία, ήδη από το Σεπτέμβριο του 2006, ήταν η ad hoc αύξηση των ποσοστών συμμετοχής για την Κίνα, την Κορέα, το Μεξικό και την Τουρκία (η τελευταία συμμετέχει με 1,19 δισ. SDRs που αντιστοιχούν στο 0,55% επί του συνόλου των δικαιωμάτων ψήφου).
Μετέπειτα συμφωνήθηκε ένας δεύτερος «γύρος» ad hoc αυξήσεων για 54 συνολικά χώρες, η ενίσχυση της συμμετοχής των χωρών χαμηλού εισοδήματος, καθώς και η περιοδική ανά πενταετία επανεξέταση των ποσοστών συμμετοχής της κάθε χώρας. Ακόμη και ύστερα από αυτές τις αλλαγές η κριτική έναντι του ΔΝΤ παραμένει έντονη.
Ενδεικτική είναι μια επιστολή που απηύθυναν –λίγες μόλις ημέρες μετά την ανακοίνωση των μεταρρυθμίσεων– προς το διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού οκτώ οικονομολόγοι από τρία αμερικανικά think tanks και έναν μη κυβερνητικό οργανισμό. Μεταξύ άλλων ανέφεραν ότι «τα νέα μέτρα δεν οδηγούν παρά σε πολύ μικρό βαθμό προς την επίτευξη των στόχων για τους οποίους ελήφθησαν.
Αθροιστικά τα δικαιώματα ψήφου της Κίνας, της Ινδίας, της Κορέας, της Βραζιλίας και του Μεξικού αυξήθηκαν σε μόλις 10,7% από 8,2% προηγουμένως.
Το αντίστοιχο συνολικό ποσοστό για τις Ολλανδία, Ιταλία, Βέλγιο, Σουηδία και Ελβετία μειώθηκε ελάχιστα, στο 9,5% από 10,4% προηγουμένως. Και αυτό τη στιγμή που η πρώτη ομάδα χωρών αντιστοιχεί στο 11,9% του παγκοσμίου ΑΕΠ, ενώ η δεύτερη στο 8,1%.
Ακόμη πιο χαρακτηριστικό γίνεται το παράδειγμα εάν ληφθεί υπόψη η πληθυσμιακή παράμετρος, με την πρώτη ομάδα χωρών να αντιστοιχεί στο 43,1% του παγκόσμιου πληθυσμού, έναντι μόλις 1,6% της δεύτερης.
Υ.Γ.
Κύριε Πρετεντέρη σε παρακαλώ φρόντισε να κάνεις μια εκπομπή για αυτό το νόμισμα.
Προσωπικά δεν ήξερα ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα και μάλιστα συνομήλικο μου.
Και μάλιστα δεν κατάλαβα αν είναι νόμισμα ή λογιστική μονάδα.
Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα ν.4046/2012 Bretton Woods ΔΝΤ
